Wat we van onze opa en oma kunnen leren over mentale balans

De afbeelding is gemaakt door A.I, dit is niet mijn oma ;)

Hoe zijn we de rijkste generaties ooit, en hebben we tegelijkertijd meer last van mentale problemen dan ooit te voren? Nadat ik de podcast aflevering ‘Why the kids aren’t all right’ luisterde met Abigail Shrier denk ik veel na over deze vraag.

Ze vertelt het verhaal van haar oma. Bij haar geboorte overleed haar moeder, waarvoor de rest van haar broers en zussen haar kwalijk namen. Uiteindelijk belandde ze tot haar 6e in adoptiegezinnen, totdat haar oudere zus haar adopteerde. Op haar 16e kreeg ze polio en overleefde dit, maar leefde wel een jaar lang geïsoleerd van de buitenwereld. Shrier omschrijft haar oma als de meest vrolijke persoon die ze kende.

Hoe kunnen we net als Shrier's oma ook met meer lichtheid kijken naar onze problemen?

Begrijp me niet verkeerd, ik denk niet dat we terug moeten naar hoe het vroeger was. Destijds werden emoties vaak weggestopt en onderdrukt. Maar ik denk wel dat we iets kunnen leren van onze opa en oma. Het grote verschil tussen ons en onze opa en oma is denk ik de hoeveelheid tijd dat we aan onszelf en onze problemen denken en hoe belangrijk we onszelf vinden. Vroeger had je 7 broers en zussen en een heleboel te doen. En als dat niet genoeg was, dan zorgde de kerk er wel voor dat je bescheiden bleef.

Iemand die ik hier ook over heb horen praten is de Dalai Lama in het boek van de vreugde. Hij vluchtte midden in de nacht uit Tibet en leeft nu al meer dan 60 jaar in ballingschap. De Dalai Lama vertelt dat een manier om om te gaan met zijn eigen pijn, is om uit te zoomen en te kijken naar andere mensen en gemeenschappen die ook veel pijn hebben. Zo wordt zijn eigen pijn minder.

Minder focussen op jezelf en meer focussen op de ander, zodat jouw pijn minder wordt. Ik vind het een hele interessante insteek. Wat denk jij ervan?