Wanneer je gesprekspartner een spreekuur opent (maar jij ook iets wilt zeggen)
‘Praten is zilver, zwijgen is goud’ zeggen ze. Maar wat als die ander geen enkele vraag terugstelt? En jij (oké oké, ik, het gaat over mij) probeert om als een soort verlichte yogi te doen alsof je dat niks uitmaakt. Maar eigenlijk voel ik me meer alsof ik probeert een berg op te fietsen met een lekke band en een vlieger aan m’n rug.
Ik oefen met empatisch luisteren bij de ander blijven, vragen stellen, stiltes laten. Dat zorgt soms voor hele mooie gesprekken, maar soms word ik er eerlijk gezegd gewoon heel heel moe van.
Tijdens een oefengroep Verbindende Communicatie van Hester Marcander ging het over empatisch luisteren en de uitdagingen die daarbij horen (gelukkig ben ik niet de enige met dit probleem). Ik vroeg haar hoe ik zo'n situatie aan kon pakken zonder als een uitgeputte luisteraar uit het gesprek te komen. En ook zonder naar de wc te gaan en de ander daarna heel actief te ontlopen. Hier zijn een paar zinnen die ze mij leerde, die ik echt super vond:
"En nu ben ik aan de beurt!" (😂)
"Ik vind het fijn als de spreektijd eerlijk wordt verdeeld."
"Of is het voor jou nog belangrijk om iets te delen, want ik merk dat ik wat vol raak."
En mijn favoriet: "Zullen we even gaan dansen? Ik merk dat m’n hoofd wat vol wordt, maar dansen kan altijd."
Wat ik zo fijn vind aan Verbindende Communicatie is dat het je helpt om te zeggen wat je nodig hebt zonder dat het gaat over wat ‘normaal‘ is of ‘hoort‘. Iedereen ervaart situaties anders. De persoon waar deze blog over gaat sprak later met mijn wat meer introverte vriend. En hij waardeerde het juist dat hij niet veel hoefde te praten en vond zijn ideeën interessant.
Het belangrijkste is om je eigen behoeften te erkennen (en niet weg te duwen met als reden: “ik moet me niet zo aanstellen“) en uit te spreken, zonder dat je de ander hiermee wegzet als schuldige.
“Pap je doet het weer“
Een van de deelnemers uit mijn traject heeft een vader die maar bleef praten over het leven van zijn tennispartners. We oefenden we met het verbindend aangeven van zijn grens. Hij zei: "Pap, ik waardeer dat je wat je meemaakt met mij wil delen, maar dit is voor mij niet zo interessant. Kunnen we over iets anders praten?" Zijn vader reageerde verrassend begripvol, en ze spraken af dat wanneer het weer gebeurd hij : “Pap, je doet het weer!” zegt.
Natuurlijk weet je nooit hoe de ander zal reageren, maar door je eigen grenzen en gevoelens serieus te nemen, blijf je trouw aan jezelf. Dat geeft je rust en zelfvertrouwen. Eerlijkheid zorgt er vaak voor dat de ander ontvankelijker is dan je denkt.
