Al voordat je bij je vader op bezoek gaat weet je hoe het gaat lopen. Jullie gesprekken gaan altijd op dezelfde manier, over dezelfde onderwerpen en gaan nooit echt de diepte in. Je vraagt je af of je je vader wel echt kent en je weet zeker dat hij jou niet echt kent. Je ziet er tegenop om naar hem toe te gaan en je bent blij als je weer weg bent. Maar je zou zo graag willen dat het anders was, want het is toch je vader.
Herken je dit?
Je voelt je een slechte zoon of dochter omdat je je vader op afstand houdt. En dat terwijl jij ergens ook wel beter contact wil hebben. Maar je weet niet hoe je het anders moet doen. Het contact dat er is, is elke keer zo ontzettend uitputtend en frustrerend.
Je geeft je grenzen wel aan, maar je vader begrijpt ze niet en dendert er telkens weer overheen. En als je eerlijk bent, is je vader zeker niet de enige persoon in je leven die jouw grenzen niet respecteert…
Je vraagt je af hoe het kan dat je iemand die voor 50% dezelfde genen heeft, zo slecht begrijpt.
Elke keer wanneer je vader zich van zijn beste kant laat zien, heb je weer hoop op een verbetering in de relatie, maar je wordt elke keer weer teleurgesteld.
Je wil voorkomen dat je (toekomstige) kinderen de vruchten plukken van jullie afstandelijke relatie. Of dat je vader straks zo oud is, dat het het nóg moeilijker wordt om deze situatie bij hem aan te kaarten.
