Hoe acceptatie leidt tot verandering
Acceptatie is een heel tegenstrijdig iets. Je wil niet accepteren dat je vader emotioneel niet beschikbaar was, terwijl je als kind zo graag een knuffel wilde. Je wil niet accepteren dat hij elke keer weer niet lijkt te begrijpen waar je grenzen liggen, maar er overheen dendert met een graafmachine. Want als je het accepteert, dan keur je het goed.
Maar is dat wel echt zo? Kan je ook erkennen dat het gebeurd is of dat iemand bepaalde tekortkomingen heeft zonder te zeggen: “Joh, ga vooral door met wat je aan het doen bent. Ik ga wel even voor de bulldozer liggen.” Ik denk dat het de kunst is om te erkennen dat iets is gebeurd en dat dit consequenties heeft voor jou. En vanuit die plek te kijken naar wat je kan doen om de situatie in de toekomst te voorkomen.
Een beetje zoals dat het niet helpt om ‘niet te accepteren‘ dat het regent. De regen wordt er niet meer of minder om. Je kunt of boos buiten in de regen blijven staan, of accepteren dat het regent en op zoek gaan naar een plek om te schuilen (of naar Spanje verhuizen zoals ik ;) )
Mij hielp deze podcast met Els van Steijn enorm om mijn vader te accepteren zoals hij is, met al zijn mooie en minder mooie kanten. Ze zei daarin:
“Je vader heeft je alles gegeven wat hij kon geven. Als hij meer kon geven, dan had hij dit wel gedaan. Het is jouw lot dat jouw situatie zo is gelopen. Wanneer je boos bent op hem dan zeg je eigenlijk: Je hebt niet genoeg gegeven.”
Ik ben daarna niet gestopt met aangeven wanneer ik iets wel of niet wil. Maar ik ben wel gaan inzien dat ik niet kan eisen van mijn vader dat hij verandert en dat hij op zijn manier z’n best doet. En dat zorgt voor heel veel rust vanuit mij. Els van Steijn zou zeggen dat ik op de juiste plek in de familiefontein ben gaan staan (meer daarover lees je in deze blog).
En hoe meer ik met acceptatie bezig ben, hoe meer ik ook in kleine dingen zie hoe het niet accepteren, mijn leven moeilijker maakt. Zo kwam ik erachter dat wanneer iemand me iets uitlegt en ik het niet begrijp, ik eigenlijk niet wil accepteren dat ik het niet begrijp, terwijl ik het toch echt niet begrijp (snap je het nog? haha). Toen ik dat doorkreeg, begon ik met oefenen met ontspannen en het omarmen van het niet begrijpen (en ook van de frustratie die erbij komt). Terwijl ik mezelf herinner dat mijn eigenwaarde niet afhangt van of ik het nou wel of niet begrijp. Daardoor voel ik me maar even gefrustreerd of gestrest wanneer ik iets niet begrijp en kan ik het daarna van me af laten glijden. Heerlijk.
Ik nodig je uit om ook eens te beginnen met accepteren van kleine dingen die niet gaan zoals je wil dat ze gaan. En op te merken hoe je reageert. Wordt je heel boos, gefrustreerd, denk je: “Dit gebeurt mij nou altijd”? En probeer dan langzamerhand wat meer te ontspannen in het moment, te accepteren dat het is zoals het is, met gefrustreerde emoties en al en vervolgens te kijken naar wat oplossingen zijn.
Ik hoor heel graag hoe dit voor je is, stuur me vooral een DM of laat een bericht achter onder deze post.
PS: Ik maakte een samenvatting van mijn 5 grootste take-aways uit het boek ‘De fontein, vind je plek‘ (want hoewel ik het boek zeker aanraadt, is hij wat mij betreft wat langdradig), die download je hier (gratis).
Mélanie Kamping
Ik help mensen met een gespannen relatie met hun vader om meer rust en minder frustratie te ervaren in het contact door middel van (zelf)compassie en heldere communicatie .
