“Oh ik ben ook zo’n nietsnut, ik doe nooit iets goed.“ De verbindende communicatie methode leert je om een stuk effectiever (en vriendelijker) te klagen en dan vooral bij jezelf. Ik laat het je zien in onderstaande video (3,5 minuten).

Ik heb met mezelf de afspraak gemaakt om twee uur per week te leren over hoe je betere gesprekken voert. Het jammere is alleen, ik houd me er niet aan. Deze week zette ik het daarom met blokletters en uitroeptekens op mijn todo-lijst. Ik was er helemaal klaar voor. Ik trok m’n wandelschoenen aan en zette het luisterboek ‘Stop met aardig zijn’ van Thomas d’Ansembourg op en begon aan een wandeling. Maar ik was nog geen 5 minuten onderweg en ik besefte me: Ik heb hier zó ontzettend geen zin in. Ik dwong mezelf om 20 minuten te luisteren, maar ik werd er vrij ongelukkig van. Dus zette ik het luisterboek uit en ging op de dichtstbijzijnde steen zitten om een verbindend gesprek met mezelf te voeren.

“Hij is de vader en ik het kind, dus hij moet [het initiatief nemen], [sorry zeggen], [het gesprek aangaan] etc.” Dit is een zin die ik vaak hoor van dochters met een moeizame vader-dochter relatie. Hoewel het gebruikt wordt als reden om geen actie te ondernemen, zie ik de boosheid en de verontwaardiging die samengaan met deze zin juist als een signaal dat er nog veel pijn is dat geen plek heeft gekregen.

“Ik voel me ontspannen, ik heb lekker geslapen en ik heb er zin in.” Dit deelde ik met mijn mede-cursisten aan het begin van de cursusdag toen het mijn beurt was om iets te zeggen over hoe ik erbij zat. En ik meende het. Een paar uur kon je me echter wel wegdragen. Waarom? Ik nam het gevoel van de vrouw die de cursus gaf volledig over. Ze was gestrest. Ze zei voortdurend dat ze moest opschieten omdat er niet voldoende tijd was, ging in sneltreinvaart door de onderwerpen heen en slaakte om de paar minuten een diepe zucht.

Tijdens en na de scheiding vond ik het erg moeilijk om op een goede manier met mijn vader te praten. Ik hou heel veel van hem en hij heel veel van mij, laten we dat vooropstellen. Maar ondanks dat, was het - en is het af en toe nog steeds - lastig om elkaar te begrijpen.

Je ziet het wel een beetje aan m'n visionaire blik ;) Maar zolang ik me kan herinneren zeg ik dat ik "de wereld ga verbeteren" wanneer mensen me vragen wat ik ga doen als ik later groot ben. Buren werden gek van mij omdat ik bij elke 'Red de ijsbeer' actie weer langs de deur kwam, ik werd op m'n 14e vegetariër als enige in mijn omgeving en ik had grootste plannen om in de geschiedenisboeken te belanden als ‘de vrouw die de wereld redde‘.